Hedwig 'Peep' Peetermans - Motown Supremacy - Plareen Men Ghentse Fieste Gent (16-07-2022) report & photo credits: Elke VDV © Rootsville 2022

Op het allerlaatste moment nog beslist om op zaterdag richting 'Stroppen' te reizen voor een dagje 'Ghentse Fieste'. Vlug drie concerten aangevinkt met de Sound of Motown aka 'Motown Supremacy' als zeker niet te missen. Beginnen doen we op het 'Sint-Veerleplein' met 'Hedwig 'peep' Peetermans' en ook het afsluitende gedeelte van die dag lag op hetzelfde plein met de funky grooves uit New Orleans van 'Plareen Men'.

Onder een stralende zon en zonder noemenswaardige obstakels aangekomen in de hoofdstad van Oost-Vlaanderen. Wat we konden verwachten is volk, veel volk, randanimatie en muziek, veel muziek, want dat was de reden om af te zakken richting Gent. Het openbaar vervoer was geen optie want dan geraak je er wel maar kom je diezelfde dag niet meer thuis. Dus die slogan van 'Met de Trein zou je er al zijn' was zeker en vast niet van toepassing.

Kuierend door de binnenstad kwamen we zo ook aan de oorlogszone van de 'Gentse Neuzen' maar doordat de prijzen al mee zijn gestegen met de inflatie van de toekomst zouden we onze zuur verdiende centen die ons resten na de belastingen toch liever besteden aan een frisse pint. Ook de talrijke rand animaties waren een meer dan welgekomen afwisseling in onze wandeling richting eerste ontmoetingsplaats, het 'Sint-Veerleplein'.

Aangekomen op het 'Sint-Veerleplein' leek het of we op het Schlagerfestival waren belandt. Bezig was er een duo onder leiding van Wim Claeys dat in de volkse sfeer die er hing wel thuis hoorde. Er werd dus danig meegezongen waardoor je onmiddellijk kwam op te merken dat er reeds al wel enkele liters bier uit de tap waren gevloeid. Wij zouden zeggen van nie just moa hét en daar moest dan die singer-songwriter 'Hedwig Peetermans' op volgen.

Het 'Sint-Veerleplein' situeert zich aan de noordkant van de stad en wordt gedomineerd door het Gravensteen. Het plein is genoemd naar de heilige Pharaïldis van Gent. Na de ambiance maker tout court werd 'Sweet Caroline' nog een luchtig meegekeeld en kon dit duo afscheid nemen tot woensdag voor een tweede interventie alhier op de 'Ghentse Fieste'.

Hedwig 'Peep' Peetermans groeide op in Looi aka Tessenderlo en is vandaag de dag resident in het Vlaams-Brabantse Lovenjoel en voor de 'Stroppen' die slecht zijn in Aardrijkskunde, dit is aan de andere kant van 't land. Hedwig brengt werk van songwriters van onder meer John Prine, John Moreland en John Hiatt over soul de van Otis Redding en Solomon Burke tot ook het betere werk van songsmid Tom Waits.

Samen mijn zijn 'guitarra acustica' opent hij met 'Cleveland County Blues' van John Moreland. Het is in het begin nog even wennen voor de bierdrinkende stropjes maar bij het mooie  "If It Handn’t Been For Love" van Chris Stapleton weet hij toch al links en rechts de aandacht naar zich toe te trekken.

Beter wordt het alvast wanneer Hedwig zich gaat verdiepen in het soul arsenaal en met Bil Whiters' millions selling hit 'Ain't No Sunshine' de eerste ontluikende sing-a-long tot stand weet te brengen. Mooi is zeker ook wanneer Otis Redding ten tonele verschijnt, en ook al is deze soulman al sinds 1967 uit ons midden is weggerukt toch is diens geest hier volop aanwezig bij het brengen van 'That's How Strong My Love Is'.

Willen of niet de Gentse feestvierders worden verder ondergedompeld in het betere werk met 'Alone In The Dark' van John Hiatt en wat dan nog gezegd van 'Good Times' van John More. Als het afsluitende 'Can't Help Falling In Love' van Elvis dan geen ultieme meezinger is weet ik het niet meer. Een polonaise heeft Hedwig hier niet kunnen ontluiken maar het diepste respect heeft hij hier in Gent wel weten te verdienen, want de stropkes, die waren van 't Lam Gods gesleege ;-)

We verlieten de omgeving van het Gravensteen richting volgende locatie, en dat was de 'Polé Polé Stage' aan het kruispunt van de Korenlei en de Graslei. Op de affiche stond daar "Motown Supremacy'. Eén ding kon je opmerken wanneer je door de Gentse binnenstad wandelt, het is feest. Een feest dat na de Corona periode nog intenser leek te zijn dan tevoren.

'Motown Supremacy' dat is een collectief van muzikanten en drie zangeressen die de liefde voor de 'Motown Sound' niet onder stoelen en banken steekt. De tijd dat Barry Gordy Jr in "Motor-City" de wereld liet kennismaken met de platen die werden uitgebracht in Europa door "Tamla Motown", een samenvoeging van Motown- en Tamla Records ligt al een tijdje achter ons. Het begon allemaal in 1959 met de eerste hits "Money (That's What I Want)" van Barret Strong en "Shop Around" van The Miracles. In de 60-tiger jaren werd de wereld dan overspoeld door de hits van het Motown songwriters team "Holland-Dozier-Holland"...de rest is history.

We maken ons zo op voor wat de 'party of the year' zou kunnen worden beschreven, althans voor de liefhebbers van deze muziek. Aanvang was voorzien om 08.00PM maar alsof ze de echte Supremes waren liep het toch wat uit. De 8-koppige band zette dan toch aan met de instrumentale intro 'Uptight' van Stevie Wonder en dan werd het fieste geblazen.

"Jimmy Mack" bracht meteen de nodige schwung erin en je zag zo dat Martha en Gladys zich vermomd hadden als Viv Black en Lara Kowsoleea. Vanaf dan werden er enkel nog hits geserveerd en kwamen we te weten dat deze 'Motown Supremacy' reeds hun 12de verjaardag kwamen te vieren. Hits als 'Tears Of A Clown van Smokey Robinson, 'I Can't Help Myself' van de Four Tops of 'Please, Mr Postman' van 'The Marvelettes' die bestaan uiteraard al langer en zo wordt er ook duchtig meegezongen en gedanst door de menigte, incluis een echte rastaman.

Na 'Ain' No Mountain High Enough' besloten de band & de Ladies te verhuizen van Detroit City richting Philadelphia en belanden we zo bij de 'Philly Sound'. Zo zitten we ook meteen een era later in de geschiedenis en ook de 'Sound of Philadelphia' met de hits van 'The Three Degrees' als er zijn 'Dirty Old Man', 'Year Of Desicion' en 'When Will I See You Again' worden uit volle borst meegezongen en zo kan de pret hier aan de oevers van de Leie niet meer op.

Tijd ook om ons terug te begeven richting 'Sint-Veerleplein' voor een ontmoeting met 'Plareen Men', en zo reizen we via Detroit over Philadelphia richting New Orleans en komen zo terecht in een totaal andere strekking in de muziekgeschiedenis. Funky grooves uit de 'Big Easy" wie houdt daar niet van? We kennen allemaal namen als The Meters, Dr. John, The Neville Brothers, Allen Toussaint, Irma Thomas en noem maar op. Wel deze 'Plaureen Men' brengen de 'Second Line' weer helemaal tot leven hier op de Ghenste Fieste.

Deze 'Plareen Men' bestaan uit Peter Versluys (vocals), Kay Van De Casteele (drums, backing vocals), Frank Buyssens (keyboards), Bart Steuperaert (bass, backing vocals), Willy De Vleeschouwer (guitar), en de horn(y) section Geert Polfliet (Sax) Hans Bossuyt (trumpet) en de voor NOLA onvermijdelijke trombone met Wouter De Bode.

Of ze de beleving van het 'French Quarter' naar ons kunnen overbrengen, das zeker da. Meteen vliegen ze erin met 'Right Place Wrong Time' dat we ook kennen van de 'Nighttripper' en zo zit het meteen snor. Ook met 'Something You Got' van de rhythm 'n blues singer Chris Kenner uit 1961 bevinden we ons midden in New Orleans al kennen velen hier het natuurlijk van het duet met BB King en Koko Taylor.

Het hek meteen ook van de dam hier op het 'Sint-Veerleplein' wanneer 'My Girl Josephine' van Fats Domino uit 1960 uit de speakers galmt en zo is hier duidelijk iedereen klaar voor een 'fais do do'. Meer ingetogener wordt het met 'Sint James Infirmary' een nummer dat als certitude thuishoort in de bars van New Orleans en wereldberoemd werd in 1928 door Louis Armstrong, een nummer dat het ook tot jazz standard wist te brengen.

We genieten nog met volle teugen van 'Hey- Pakey A-Way' van de onvermijdelijke funk van 'The Meters' en krijg ik persoonlijk de kriebels van 'Lipstick Traces' van one-hit wonder Benny Spellman uit 1962, geschreven door Allen Toussaint. Om het plein even op stelten te zetten maakten deze 'Plareen Men' even een bruggetje naar James Brown met diens 'Sexmachine', en hier liepen al wel enkele denkbeeldige sexmachientjes rond, althans in gedachten. Ook met '(I Got You) I Feel Good' van de Godfather of Soul moesten de Gentse ordehandhavers juist niet ingrijpen, grapje uiteraard. Afscheid nemen van het French Quarter deden deze 'Plareen Men' met een alles zeggende medley en borrelt de goesting op om richting real thing te reizen. Merci zulle ;-).

Zo zit ook onze interventie voor deze Gentse feesten er op en hebben we ons meer dan behoorlijk geamuseerd van een akoestische Hedwig Peetermans, over de Motown Sound van 'Motown Supremacy' tot het enige echte party gevoel uit de 'Second Line' van deze 'Plareen men'. In het terug een weg banen tussen heel wat geïntoxiceerde feestvierders kregen we nog een affiche van de '10 Geboden van de Gentse Feesten' in het vizier en ook dit willen we u niet onthouden. Tes uure van de poliese...